Mutlu Bir Hayal

Hepimiz çocuk olduk. Hayaller kurduk.. Ben de bugün köşemi yüz gülümseten çocukluk hayalime ayırdım..

Çocukluğumun bir bölümünü, İlkokul öncesi dönemi Akçay’da geçirdim. Küçüklükten beri arabalara ilgi duyar ve onları görünce heyecanlanırdım. Bilmiyorum garip bir sevgiydi bu.. Benim en sevdiğim oyuncağım direksiyon ya da bir metal arabaydi. Oyuncak direksiyona sahip olmadan önce ise bir çakmağı direksiyon hayal ederek hayalimdeki o arabayı sürerdim. Korkmayın hemen.. çakmakla yaramazlık yapan çocuklardan değildim. Benim isteğim o çakmağın bir araba direksiyonuna dönüşmesiydi. Hayalimdeki araba ise öyle hususi bir araba değildi. Benim isteğim yolcu taşımakti. Bu isteğin nasıl oluştuğundan bahsedeyim.. Akçay’da evimizin altından dolmuş minibüsler geçerdi. Ben onları gördükçe mutlu olur, onlarla seyehat ettikçe de kendimi bir minibüs şöförü olarak hayal ederdim. Bu hayali evde uygulamaya koyduğum zaman artık sadece çakmakla araba kullanmayarak bunun yanında tıpkı bir minibüscü gibi davranır, lavabo pompasını vites yapardım ve yanımda bozuk paraların bulunduğu bir kül tablam da olurdu. Evde bir minibüs yaratmıştım icin de yolcuları olan ve benim şöförlügünü yaptığım bir minibüs…

Gerçekten yolculuk yaptığımı hayal ederek o minibüsü her gün kullanırdım. O günden sonra büyüyünce ne olmak istiyorsun ? sorusunun cevabı “minibüş şöförü olmak istiyorum” oldu.. ve ben bu gün 22 yaşındayım bir kaç saatte olsa minibüs şöförlügü yapmak, bu hayali gerçekleştirmek isterim…